Podczas zebrania w dniu 14.12.2014 Zarząd Główny zdecydował aby wspólnie z Konsultantem krajowym wystąpić do Prezeydenta RP z wnioskiem o niepodpisywanie ustawy z dnia 23 października 2013 roku o postępowaniu wobec osób z zaburzeniami psychicznymi stwarzającymi zagrożenie życia, zdrowia lub wolności seksualnej innych osób.

Kopia pliku do pobrania TU

Warszawa, dn. 04.12.2013

WP
Bronisław Komorowski
Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej
Kancelaria Prezydenta
Ul. Wiejska 10
00-902 Warszawa

KK-K-35/13

Szanowny Panie Prezydencie,

            W imieniu środowiska psychiatrów polskich zwracamy się do Pana Prezydenta z apelem o niepodpisywanie Ustawy z dnia 23 października 2013 roku o postępowaniu wobec osób z zaburzeniami psychicznymi stwarzającymi zagrożenie życia, zdrowia lub wolności seksualnej innych osób.

Od samego początku prac nad tą ustawą, środowisko nasze krytycznie odnosiło  się do jej istoty, którą postrzegamy jako izolowanie osób stwarzających potencjalne zagrożenie społeczne z powodu ich skłonności przestępczych, w placówkach psychiatrycznych, pod pozorem ich „leczenia”.

Podzielamy powszechną opinię, że osoby te powinny być izolowane od społeczeństwa ze względu na wysokie ryzyko powrotu do przestępstw i że należy stworzyć odpowiednie środki prawne dla umożliwienia takiej izolacji. Stoimy jednak zdecydowanie na stanowisku, że regulacje mające na celu umieszczanie tych osób w placówkach leczniczych jest głęboko niesłuszne: placówki lecznictwa psychiatrycznego ( niezależnie od tego jak zostaną nazwane) nie mogą służyć izolacji społecznej osób, które nie są chore.

Polskie Towarzystwo Psychiatryczne ,  Zarząd Główny ul. Sobieskiego 9 02-957 Warszawa

Regulacje przewidziane ustawą zakładają umieszczanie osób, które nie zostały przez sąd uznane za niepoczytalne lub mające ograniczoną poczytalność i wobec których sąd nie zastosował umieszczenia w zakładzie psychiatrycznym w czasie postępowania karnego, w placówkach leczniczych celem ich „leczenia”. Argumenty świata lekarskiego, iż leczenie zaburzeń osobowości lub preferencji seksualnych jest w wielu przypadkach bezskuteczne, a z pewnością  jest procesem bardzo trudnym i nie polega na przymusowym umieszczaniu w placówkach leczniczych, były przez cały czas prac nad ustawą lekceważone. Regulacje przewidziane w ustawie stwarzają niebezpieczne możliwości ich nadużywania i stanowią jawny dowód stygmatyzacji problematyki zaburzeń psychicznych. Stoją też w jawnej sprzeczności z ideą ustawy o ochronie zdrowia psychicznego z 19 sierpnia 1994 r. oraz z Narodowym Programem Ochrony Zdrowia Psychicznego.

Dokładny opis naszych argumentów przemawiających przeciwko zapisom tej ustawy, zawarty jest w materiałach przesyłanych  do Ministerstwa Sprawiedliwości, ekspertyzach dla potrzeb Biura Analiz Sejmowych oraz w zapisach  z posiedzeń Komisji Sejmu i Senatu.

Niezależnie od wprowadzanych zmian w kolejnych projektach  ustawy i w trakcie prac legislacyjnych, niezaprzeczalnym faktem  jest uczynienie z dyscypliny medycznej jaką jest psychiatria, narzędzia  mającego gwarantować  zapewnienia bezpieczeństwa powszechnego przy pomocy argumentacji  sprzecznej ze współczesną wiedzą medyczną. Groźne jest rozwiązanie, które przymusową hospitalizację psychiatryczną sytuuje w ustawie o postępowaniu wobec sprawców przestępstw.

Pozwalamy sobie wyrazić nadzieję, że zechce Pan Prezydent podzielić naszą opinię i nie złoży swego podpisu pod aktem prawnym, który stoi w jawnej sprzeczności z ideą ochrony zdrowia psychicznego w naszym kraju.

Pozostajemy z wyrazami szacunku,

prof. dr Janusz Heitzman
Polskie Towarzystwo Psychiatryczne
Wiceprezes                                                                           

prof. dr Marek Jarema
konsultant krajowy w dziedzinie psychiatrii